We begonnen 's-ochtends vroeg. Ik was om 7 uur al aanwezig om de presentatie die ik voor GeoBusiness Nederland zou houden voor te bereiden. Dat lukt meestal het beste als ik even geconcentreerd aan het werk ga zonder gestoord te worden door anderen. Mijn presentatie bestond uit diverse min of meer losse onderdelen en ik moest de verbindingen nog goed maken en de powerpointpresentatie nog afmaken.
Om 8 uur kwam Tiny al binnenlopen en was het al min of meer gedaan met de rust. Hij wilde diverse kleine lopende dingen tussen neus en lippen doornemen. Ook belangrijk. Ik heb wel heel veel bewondering over de manier waarop Tiny zijn rol als locatie manager op zich heeft genomen. Hij neemt echt de verantwoordelijkheid en klopt alleen bij mij aan voor de dingen op hoofdlijnen. De zaken worden goed geregeld via hem en dat geeft me een goed gevoel waardoor ik deze tak van sport ook echt los kan laten.
Om 9:30 uur zaten Bart, Tiny en ik om de tafel om de presentatie samen door te nemen. Stond alles er in? Wat het verhaal helder?
Tijdens de vergadering werd ik gebeld. Normaal neem ik de telefoon niet op tijdens een bijeenkomst, maar op zo'n dag als vandaag wel, omdat het best wel eens urgent zou kunnen zijn.
De man aan de lijn begon dat hij van het kernkwaliteitsteam van het projectbureau Nieuwe Hollandse Waterlinie was. Ik vroeg gelijk of ik hem een andere keer terug kon bellen, omdat ik in bespreking was (en de Hollandse Waterlinie leek me vandaag niet echt urgent). "Nou" zei hij "ik heb wel een hele heugdelijke mededeling". "Okay" zei ik, "als het snel kan..." was mijn reactie. Tiny keek nog een beetje bedenkelijk, want we hadden al zo weinig tijd en hij wilde nu geen storende telefoontjes. Maar toen ze meer en meer van het telefoongesprek opvingen, spitsten Tiny en Bart hun oren en probeerden het geluid uit mijn mobiele telefoon op te vangen.
Na een korte inleiding viel hij met de deur in huis. We hadden een prijs gewonnen: de Edgar Doncker prijs. Hij vervolgde dat we waarschijnlijk nooit van die prijs hadden gehoord, want hij had daar ook nog nooit van had gehoord totdat hij zelf een paar jaar geleden gebeld was met de mededeling dat hij de prijs had gewonnen!
De prijs werd uitgereikt aan Bart en Willemijn omdat we militair erfgoed op een bijzondere wijze aan het opknappen waren. De prijs was uitsluitend bestemd voor particulieren die op originele wijze er voor zorgden dat het militair erfgoed behouden bleef. De prijs werd uitgereikt aan de personen Bart en Willemijn en niet aan de Stichting GeoFort. Wij werden gezien als een voorbeeld voor anderen. Tjé wat een complimenten.
Hij vervolgde dat de prijs bestond uit een geldsom van 150.000 Euro!!! "Joehoe, jeehee, Jaahaa........!!!! Tiny, Bart en ik sprongen allemaal uit onze stoel en we gilden het uit.
Hij lachte en zei dat hij net zo had gereageerd een paar jaar geleden.
Van de 150.000 Euro mochten we 25.000 Euro voor onszelf gebruiken en hoefden we niet te verantwoorden. Voor de overige 125.000 Euro moesten we een plan maken en presenteren op 1 december tijdens de officiële prijsuitreiking.
We moesten nu nog formeel twee vragen beantwoorden. De eerste vraag was of we de prijs aanvaarden. Ik vroeg aan Bart "gaan we deze prijs aanvaarden, één, twee, drie: JAAAAAA!" De tweede vraag was of we op 1 december tijdens de prijsuitreiking een presentatie konden houden. Ook dat was natuurlijk makkelijk te beantwoorden.
Hij vertelde nog dat hij samen met Brouwer vanuit het kernkwaliteitsteam Nieuwe Hollandse Waterlinie in de jury zat van het Edgar Doncker fonds. Wij hadden indruk op hun gemaakt omdat we zo enthousiast waren, omdat we ondernemers waren en omdat onze plannen meer waren dan alleen een commercieel restaurant of zalencentrum.
Tjé, wat moesten we nu nog zeggen? We waren super blij en heel vereerd.
Ik kon alleen nog zeggen dat ik de timing wel heel bijzonder vond zo vlak voor de bijeenkomst met 100 directeuren. Deze prijs gingen we gelijk opnemen in de presentatie. Deze prijs zou heel erg helpen bij het winnen van vertrouwen en bij het werven van sponsorgelden. Tjé, wat een bijzonder toeval!
Ik vroeg nog wat zijn achternaam was, want ik wist dat ik één van de heren van het kernkwaliteitsteam aan de lijn had, maar ik wist niet meer wie. Het bleek Dirk Sijmons te zijn: de voormalig rijksbouwmeester.
Na het telefoongesprek, juigden we allemaal en omhelsden we elkaar. Dit was zoveel kabaal dat John (de boekhouder) even om het hoekje kwam kijken... Bart z'n eerste reactie was: oplossing voor de liquiditeit! John reageerde dat het nu toch niet zo erg was dat ik een Ikea-kast had gekocht buiten de begroting om (hij was gisteren nog een beetje pissig geweest over deze onverwachte uitgaven terwijl we heel krap zitten). Even later zei Frank met een knipoog dat hij dan best wat salarisverhoging kon gebruiken... Pien vond dat ze nu toch wel de zonnebloemen voor op het podium bij Ed Nijpels kon kopen die ze eerst had wegbezuinigd en Tiny vond gewoon dat we het helemaal verdiend hadden.
We waaierden allemaal over het fort, lopend op wolken. Bart ging geld pinnen om alle keukenprinsessen aan het einde van de dag te kunnen betalen en kwam terug met een enorme doos vol met taarten. Hij had de hele taartenvooraad van de bakker in Asperen leeggekocht.
Het was prachtig weer en iedereen verzamelde zich bij de loods. Uit alle hoeken en gaten kwamen mensen te voorschijn, want het was volle bak: Erik Meerburg was er met de 6 HKU studenten. Al het keukenpersoneel was aanwezig: Pien, Rita, Marjan, Mirjam. Al het GeoFort personeel was aan het werk: John, Frank, Ciska, Tiny, Bart en ik.
Bart begon spontaan te speechen en ik vulde hem aan over dat ik blij was dat Bart het zo lang met een fortvrouw uithield;-) Het was een hele vrolijke ochtend. Om 11 uur sprintte ik weer naar mijn werkplek, want ik moest nog puntjes op de i zetten voor de presentatie. Iedereen vloog weer terug naar zijn bezigheden, want iedereen had het druk.
